dobrapogoda24

Superkomórka burzowa – rodzaj burzy, którą charakteryzuje wirujący prąd wstępujący powietrza. Superkomórki burzowe to najgroźniejszy typ chmur burzowych: mogą powodować ulewne opady, grad wielkości piłeczki golfowej, porywiste wiatry, a czasami niszczycielskie tornada.

Rozwój burz]

Najsilniejsze burze tworzą się w rejonach zderzania się mas powietrza o różnych temperaturach: ciepłego i wilgotnego z chłodniejszym i suchszym. W umiarkowanych szerokościach geograficznych półkuli północnej do takiej sytuacji dochodzi zazwyczaj wiosną i latem przy obecności układu niżowego, w „ciepłym” (południowym lub południowo-wschodnim) sektorze niżu przed linią frontu chłodnego. Głęboka konwekcja zachodzi w niestabilnej atmosferze, gdzie energia potencjalna dostępna konwekcyjnie jest zamieniana na energię kinetyczną ruchu wznoszącego się powietrza. Do zaistnienia dużej niestabilności potrzebna jest obecność ciepłego i wilgotnego powietrza blisko powierzchni ziemi oraz duży pionowy gradient temperatury w okolicy (temperatura powietrza w troposferze spada szybko wraz z wysokością.

Zazwyczaj potrzebny jest jeszcze mechanizm, który umożliwi uniesienie powietrza znad powierzchni ziemi do poziomu swobodnej konwekcji, gdzie będzie ono lżejsze niż otoczenie. Mechanizmem tym jest zazwyczaj ogrzewanie słoneczne, konwergencja lub bariera orograficzna. Wówczas parcela wznoszącego się powietrza po osiągnięciu poziomu swobodnej konwekcji będzie cieplejsza od otoczenia i lżejsza, co umożliwi jej dalsze unoszenie. Nasycenie powietrza parą wodną umożliwi rozpoczęcie kondensacji i rozwój chmur, a duża wilgotność bezwzględna powietrza przyczyni się do wydzielania znacznych ilości ciepła utajonego w czasie kondensacji. Ciepło utajone ogrzewa unoszące się powietrze, przez co stygnie ono wolniej niż otoczenie i staje się jeszcze bardziej "wyporne". Cały ten proces przyczynia się do powstawania chmur burzowych typu cumulonimbus.